Midden in de woestijn besef ik pas in wat voor een hectische wereld ik leef en hoeveel prikkels er dagelijks op me afkomen. De stilte werkt confronterend maar zeker ook helend: je komt dichter bij jezelf, de natuur en God. Als je leert luisteren naar de melodie van je verlangen, dan is het klein worden het grootste wat je kunt doen.
mei 2012 – veteraan Cees
“Ik vond de reis avontuurlijk, leerzaam, weldadig, inzichtelijk en verrijkend! Dit heeft ieder mens om de drie jaar nodig.”
oktober 2012 – veteraan Jan
“Als mens loop je continu tegen je eigen grenzen en beperkingen aan en ben je al snel in je vertrouwde omgeving gefocust op materiële en vaak onzinnige zaken die geen ware voldoening schenken. Hierdoor zie je niet meer al het schone wat voor ons is weggelegd en ervaar je niet de kracht en energie die het leven en de natuur ons te bieden heeft. Mij heeft deze expeditie de nodige puzzelstukjes aangereikt welke me een hele stap dichter bij mijn roeping hebben gebracht.”
“Het klimmen vergt concentratie en inspanning waardoor je jezelf van alle gedachten losmaakt en dit werkt zeer ontspannend.”
februari 2012 – veteraan Gert
“De expeditie heeft mij veel meer gebracht dan ik verwachtte. Het blijkt dus ook dat wij, ondernemers, dat nodig hebben om eens even helemaal stil te staan in je onstuimige leven. Of dat ook zo intensief kan op Texel of in Drenthe, dat betwijfel ik.”
november 2011 – veteraan Jacob
“Juist de combinatie van expeditie en experience maakte de trip bijzonder en waardevol voor mij.”
“Het was een openbaring voor me om te ervaren dat er in de woestijn herstel is!”
november 2011 – veteraan Dirk
“Een prachtige en unieke expeditie door een geweldig gebied. Het ontdekken van de schoonheid en grilligheid van de woestijn in combinatie met geestelijke en lichamelijke uitdaging. Tijd doorbrengen met mensen [bedoeienen] die in harmonie en eenvoud leven in een ‘ogenschijnlijk’ dood gebied heeft mij bij mezelf teruggebracht. Op alle ervaringen kan ik nog lang na-teren.”
november 2011 – veteraan Ulfert
“Het stil zijn voor God, door middel van stiltewandelingen, zijn voor mij heel waardevol geweest.”
november 2010 – veteraan Rob
“Ik voel me verwant met de volgende uitspraak van de Bedoeïenen die zeggen: ‘God rustte op de 7e dag uit in de woestijn. Alles wat overvloedig en overbodig was heeft hij achter zich gelaten en alles wat noodzakelijk was om te leven is er te vinden. Zo kwam God tot rust. De woestijn is zijn paradijs.”
november 2010 – veteraan Wouter
Vrijdag morgen 6.30 uur. Douchen in de openlucht. Scheren zonder spiegel. De zon voel je prikken op je lijf, het wordt een warme dag.
Met de stiltewandeling lopen we op een afstand van 20 meter van elkaar door de woestenij. Overal zie je, ondanks dat het zo weinig regent, sleuven van waar waterstromen doorheen gegaan zijn. Smalle geulen maar soms ook brede geulen, dan lijken het haast wel rivieren. Bijna niet voor te stellen in deze droogte en opkomende hitte dat hier water door heen gekolkt heeft wat het land vruchtbaar kan maken. Zouden we dat niet als hoogste doel moeten stellen in ons leven een sleuf achterlaten in ons gezin, familie onze gemeente of ons bedrijf, waar het water (de geest) doorheen kan stromen of misschien wel kan kolken zodat generaties lang mensen hier ‘ de vruchten’ van kunnen plukken.
We vertrekken in de andere richting en gaan een waterdam repareren die waarschijnlijk al 1000′ den jaren voor ons is aangelegd. De mensen waren toen al zo inventief dat ze met het weinige water dat er jaarlijks viel toch landbouw konden bedrijven. Restanten van boerderijen uit de tijd van koning Hizkia. Niet te geloven dat hier ooit land en akkerbouw heeft plaatsgevonden. We rusten wat uit in de schaduw van een grote Acaciaboom die voldoende schaduw geeft voor ons allemaal, met de wind erbij lijkt het of de airco aanstaat. De natuur is verbluffend vindingrijk.
We breken, sjouwen, sorteren en stapelen allerlei maten stenen. Lastig om uit die harde steenlaag grote stukken te wrikken, soms moet je hard slaan en proberen een gaatje te vinden om de steen los te wrikken. Het wegbrengen naar de dam kost veel kracht, de kruiwagen, alhoewel oud, doet nog mooi dienst. Je handen verliezen soms de greep om de handvatten, of je spieren veren niet terug in de oorspronkelijke vorm vanwege de krampachtige houding de vracht te torsen. De lichtere stenen kan je makkelijk met 4 – 5 of 6 tegelijk oppakken, ook nog wel leuk om even mee te smijten van een afstandje. En dan maar weer bouwen, eerst enigszins egaliseren, de grote stenen onderop, gevolgd door passende kleinere stenen die je probeert harmonieus aan elkaar te passen ondanks de verschillen die elke steen heeft. Een platte steen bovenop het geheel heeft nu een hoogte van 80 – 90 cm. Er zijn waterdammen van max 13 meter gevonden in de Negev. Beide zijden van de dam voorzie je dan van kleinere stenen.
Ergens rond de lunch is er de vraag wat je zelf als een steen meedraagt. Op de berg is een kruis neergezet waar je je los gewrikte of te wrikken steen naar toe mag brengen. En dan maar weer verder sjouwen om het uiteindelijk te gebruiken om een mooie dam te bouwen namelijk je Leven. In ieders leven zijn er waterdammen.. Zorg dat ze goed opgebouwd zijn, egaliseer, grote brokstukken onder en pas zorgvuldige alle steen in elkaar. Kan levensreddend zijn…Wederom. Een mooie metafoor voor vandaag. Met alle gereedschap trekken we huiswaarts, en niet vergeten goed bedekken en veel, heel veel water drinken…
mei 2012 – veteraan Cees
